LA STRADA

Sonsuz Sokaklar (1954) - La Strada

Sonsuz Sokaklar Fellini'den bir başyapıttır. Bu denli güçlü ve yalın bir anlatıma hiç tesadüf etmemiştim ki filmde diyalogtan ziyade beden dili ve mimikler kullanılmıştır. Bu oldukça doğal latife ekstradan bir vurguya neden oluyor. Neden sonuç ilişkileri zekice iç içe örülmüş ve sonunda seyirciye 'vay be' ne acıklı bir hikayemiş bu böyle dedirtiyor.

Oyunculuklara gelirsek hafif deli palyaço rolündeki Gulietta Masima öyle saf ve temiz bir rol kesmiş ki erkek eli değmemiş, doğayla içe içe olan bu çocuksu kadın karakterini büyük bir ustalıkla canlandırmış, zaman zaman da pandomin sanatçıların kullandığı yüz ifadelerini kullanarak bu saf kadın rolünün altını çizmeyi başarmıştır. Anthony Quinn canlandırdığı avare sokak göstericisi Zampano da tam bi zorba, duygusuz, maço ve katı bir erkek. Hem Gelsomina ve Zampano arasındaki iletişimsizliği izlemek eğlenceliydi...sahip köpek ilişkisini izler gibisiniz.

 

Gelsomina Zampano'nun sadakatsızlığından rahatsız olmaya başlayınca ve Zampano'ya hesap sormaya çalışınca Zampano kendisinde hak yapmaya gördüğü şeylerin hesabını bile vermeye yanaşmamaktadır, zira kalbi taşlaşmıştır ve katıdır.  Ancak Gelsomina tanıştığı bir cambazın da etkisiyle evrende herşeyin bir nedeni olduğunu düşünmektedir ve aslında Zampano'nun taşlaşmış yüreği ardında yumuşak bir kalbi olduğunu sezmektedir. Bu davranışı feminist çevrelerce elştirebilinir ama Gelsomina biraz deli olmakla beraber her yere uyum sağlayabildiği halde oldukça eski kafalıdır.

Filmi sabırla izlemenizi tavsiye ederim, çünkü tüm ilişkileri altüst edecek bir kırılma nokatasına sahip. Nina Rota'nın bestelediği müzikte filmin ana temasını belirlemektedir ki filmin sonunda Zampano'nun Gelsomina'yı seviyormuydu ya da sevmiyormuydu çözebilmiş değilim.